Craig Taborn heeft een nieuw trio. Nu ja, nieuw: met drummer Gerald Cleaver als vaste waarde is de groep voor twee derde gelijk aan het trio Farmers By Nature, al gaat het er volgens Taborn bij het nieuwe drietal echt wel anders aan toe gaan.
Het is altijd gevaarlijk om een muzikant te beoordelen op basis van een release. Toegegeven: bij sommigen is dat gevaar net iets minder dan bij anderen, maar de Amerikaanse pianist Craig Taborn behoort wel tot dat soort artiesten dat het wel erg bont maakt met muzikale haarspeldbochten: van de meer klassieke jazz als pianist bij James Carter tot het vrijere werk met Roscoe Mitchell of Farmers by Nature. Zijn elektronische kant kon hij botvieren als keyboardspeler in Carl Craigs Innerzone Orchestra of op zijn eigen album ‘Junk Magic’ terwijl zijn veelbesproken soloplaat ‘Avenging Angel’ een haast klassiek geluid laat horen. Reken daarbij zijn zwakke plek voor metal en het mag duidelijk zijn dat cd’s van Taborn bespreken, louter op basis van de one sheet, een hachelijke onderneming is.
Al die verschillende dingen, horen die bij bepaalde periodes in je leven of maken die continu deel uit van wie je bent?
Al die dingen maken deel uit van wie ik ben. De meeste van de dingen die je opsomt heb ik gedurende mijn hele leven beluisterd. Vanaf mijn twaalfde, dertiende luisterde ik naar metal én punkrock én bebop én hedendaagse klassieke muziek én traditionele muziek. Het is dus niet zo dat ik op een bepaald moment naar een bepaald soort muziek luisterde om het daarna achter me te laten.
Hoe kom je aan zo’n brede achtergrond? Een muzikale vader, slechte vrienden…?
Van verschillende kanten eigenlijk: mijn vader luisterde naar jazz, ik had vrienden die naar andere dingen luisterden, maar ik was zelf altijd nogal nieuwsgierig. Dat is vroeg als twaalfjarige, maar er was toen ook heel wat gaande. Ik groeide op in Minneapolis waar in de jaren ’80 een vruchtbare underground rock en punkrock scene was en daarnaast waren er verschillende zalen die moderne en avant-garde muziek lieten horen. Daar begon ik toen ook al naar toe te gaan maar vooral de punkrockbeweging was belangrijk. Omdat ik naar all ages shows ging, kon ik toen al binnen geraken. Ik ging trouwens ook geregeld naar jazz luisteren en rond diezelfde periode ben ik ook zelf muziek beginnen spelen.
Hoe kijk je jaren later terug op je periode in het ‘Innerzone Orchestra’ van technopionier Carl Craig en je eigen elektronische album ‘Junk Magic’?
Ik voel me er nog altijd goed bij, het was een geweldige belevenis. Voor Innerzone was het speciaal om te kunnen werken in die scene en met Carl Craig. Dankzij mijn plaats in die band kwam ik met heel wat mensen in contact, in de VS en Europa.
Zou je zeggen dat je ook iets geleerd hebt van Carl Craig?
Veel zelfs: over gevoeligheid en architectuur, over geluid en over muziek in een bredere context. Door te observeren leerde ik het creatieve proces begrijpen en zoals ik al zei: het ontmoeten van andere mensen was ook belangrijk. Met het Innerzone Orchestra hebben we heel wat festivals gedaan en dankzij het respect dat Carl in die wereld kreeg, kwam ik in contact met muzikanten die in de late jaren ’90 met allerlei dingen bezig waren. Dat was een echte eye-opener. Daar heb ik dingen gezien die ik anders nooit had kunnen zien. Het gebeurt immers niet vaak dat je de kans krijgt om te observeren hoe elektronicamuzikanten te werk gaan, maar backstage kon dat wel: heel inspirerend! Het proces was vaak heel anders. Er zijn heel verschillende manieren van werken, zeker toen, toen alles nog niet zo vastgelegd was als nu. Het gebruik van computers was toen nog eerder nieuw, het was tenslotte elektronica uit de jaren ’90.
Waren je ervaringen bij Carl Craig belangrijk voor je eigen ‘Junk Magic’.
‘Junk Magic’ reflecteert sommige van die invloeden, zeker procesgewijs, minder qua stijl. Dat interesseerde me ook niet zo, het proces des te meer: het in mijn eigen werk toepassen van wat ik bij anderen gezien had, maar dan wel in een meer geïmproviseerde context, of in een waar anders gecomponeerd wordt.
Ervaar je in je huidige muziek nog invloeden van wat je geleerd hebt bij Carl Craig?
Absoluut, zeker wanneer het gaat over het live proces, hoewel het ook wel in opnames te horen is. Hoe dingen de kans krijgen om te ontwikkelen, met geduld en aandacht voor geluid en detail, dat is echt iets dat ik van Carl Craig en andere Detroitse technoartiesten geleerd heb. Mijn muziek klinkt daarom niet noodzakelijk elektronisch, maar hoe die ontwikkelt of hoe ik denk over spanningsopbouw en ontspanning is er wel door beïnvloed.
Comments